เสือสิ้นลาย!! เมื่อสามเสือร้ายแหกปากโดยไม่เกรงใจพระ แต่พอหลวงปู่ขาวเพูดคำนี้ออกมาท่านั้นแหละ เงียบกริ๊บ!!?

“หลวงปู่ขาว อนาลโย” เป็นพระอริยสงฆ์ผู้หนึ่งที่มีคุณวิเศษในด้าน “เมตตาพลานุภาพ” ที่สามารถสื่อสารกับสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ได้ ... ดังเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่ดงหม้อทอง อำเภอบึงกาฬ จังหวัดหนองคาย

คืนหนึ่ง ระหว่างที่หลวงปู่ขาวกำลังอบรมกรรมฐานแก่พระสามสี่รูปที่จำพรรษาอยู่ด้วย...ก็ได้ยินเสียงนักเลงโต “ลายพาดกลอน” สามตัว คำรามดังกระหึ่มอยู่ข้าง ๆ บริเวณที่พัก ตอนแรกพวกมันอยู่คนละฝั่งกัน ต่อจากนั้นพวกมันก็มารวมตัวกัน ส่งเสียงขู่กันบ้าง ส่งเสียงในลักษณะหยอกล้อกันบ้าง ... สักพักก็เงียบไป จนท่านนึกว่าพวกมันไปกันแล้ว

แต่แล้ว หลวงปู่ขาวก็ได้ยินเสียงพวกมันคำรามขึ้นอีกครั้ง และดูเหมือนว่าคราวนี้พวกมันจะเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเวลาประมาณสามทุ่ม เจ้าป่าทั้งสามก็พากันมาหยอกล้ออยู่ใต้ถุนศาลาที่พระท่านกำลังนั่งสมาธิภาวนาอยู่ ศาลาหลังเล็ก ๆ นั้นมีพื้นสูงเพียงเมตรกว่า ๆ เท่านั้นเอง โครงสร้างก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรเลย ปลูกพอได้อาศัยเท่านั้น เสือสามตัวส่งเสียงคำรามหยอกล้อกัดกันเล่นอยู่ใต้ถุนศาลา ส่งเสียงรบกวนพระโดยไม่สนใจอะไร ดูท่าพวกมันจะสนุกกันใหญ่

หลวงปู่ขาวเห็นว่าไม่ควรปล่อยไว้เช่นนั้นจึงพูดเอ็ดเสียงดังลงไปว่า

“เฮ้ย! สามสหาย... อย่าพากันส่งเสียงดังนักสิ พระกำลังเทศน์กำลังฟังธรรมกัน เดี๋ยวจะเป็นบาป ตกนรกฉิบหายกันหมดนะ ... เดี๋ยวจะว่าไม่บอก!

ที่นี่ไม่ใช่ที่จะมาเอ็ดตะโรโฮเฮกัน... จงพากันไปที่อื่น! ที่นี่เป็นวัดของพระ ซึ่งท่านต้องการความสงบ ไม่เหมือนพวกแก! รีบไปซะ... พากันไปร้องไปเล่นที่อื่นตามสบาย ไม่มีใครไปยุ่งกับพวกแกหรอก ส่วนที่นี่เป็นที่ที่พระบำเพ็ญธรรม จึงห้ามไม่ให้พวกแกส่งเสียงดัง!!”

พลันที่ได้ยินเสียงหลวงปู่ขาวร้องบอกเท่านั้นแหละ พวกมันก็พากันสงบเงียบไป จากนั้นอีกสักพักก็ได้ยินเสียงพวกมันพึมพำกันเบา ๆ อยู่ใต้ถุนศาลา คล้ายกับจะเตือนกันว่า

“พวกเราอย่าส่งเสียงดังกันนักสิ... พระท่านรำคาญ! เบา ๆ หน่อยเถอะเพื่อน ... เดี๋ยวเป็นบาป ขี้กลากขึ้นหัวนะ!”

หลังจากนั้น คณะพระก็ตั้งใจทำสมาธิภาวนากันต่อ ถึงแม้ว่าในใจจะไม่สงบนักเพราะกลัวเสือจะขึ้นมากัดเอาก็ตาม

จนกระทั่งหกทุ่ม เมื่อการอบรมธรรมเทศนาจบลง คณะพระลงมาข้างล่างก็พบว่าพวกเสือได้แยกย้ายกันเข้าป่าไปแล้ว!!

ที่มา : board.palungjit.org